Enkele miljoenen creditcards circuleren inmiddels in het Nederlandse
betalingsverkeer. Daarmee is dit plastic betaalmiddel gemeengoed geworden en
niet langer voorbehouden aan de rijksten onder ons.

Begrijpelijk, want een creditcard staat garant voor betaalgemak. Je kunt er
eenvoudig grote bedragen mee afrekenen in binnen- èn buitenland, of het nu
gaat om een koelkast of een tankbeurt in Frankrijk. Vooral voor
internetaankopen is het kaartje een geijkt betaalmiddel: je vult de
gevraagde gegevens in en krijgt de artikelen per omgaande thuisgestuurd.

Creditcards werden oorspronkelijk uitgegeven via banken, maar ook grote
winkelketens als Mediamarkt en de Bijenkorf hebben ze ontdekt als een ultiem
instrument voor klantenbinding. Wie zo’n kaart aanschaft, wordt uitgenodigd
voor aantrekkelijke kortingsacties.

Toch is het niet alleen hosanna. Geregeld duiken krantenberichten op over
misbruik, al doen creditcardmaatschappijen er tegenwoordig van alles aan om
dat te voorkomen.

Minder in het oog springend is de rente die je moet betalen als je het
openstaand saldo niet binnen enkele weken hebt aangezuiverd. Vrijwel alle
banken – behalve American Express, die geen mogelijkheid tot flexibel
betalen biedt – kennen zo’n hoge rente.

Ze lopen er niet mee te koop. In hun reclame-uitingen reppen banken
enthousiast over de mogelijkheden tot gespreid betalen, maar niet over de
hoge rente die ze dan berekenen. Wie daar nieuwsgierig naar is, is op
internet vaak de nodige muisklikken verder voor de rentetabellen
verschijnen, veelal verstopt in een grote letterbrij met algemene
voorwaarden.

De rentepercentages liegen er niet om. Banken noemen vaak vriendelijke
ogende maandtarieven, van bijvoorbeeld 1 procent. Dat lijkt weinig, maar een
eenvoudige rekensom leert dat dit op jaarbasis neerkomt op 13 procent. Bij
sommige uitgevende instellingen betaal je zelfs meer dan 20 procent per
jaar. Zo ontaardt een creditcard in een wel heel dure lening; een stuk
prijziger dan een regulier doorlopend krediet.

De renteheffing start niet direct, maar pas enkele weken na de transactie met
je creditcard. Eenmaal per maand maakt de bank de balans op. Wie voor de
deadline (die per bank verschilt) het opgenomen saldo heeft afgelost, hoeft
niets te betalen. Ben je echter te laat, dan gaat de meter lopen. Je zult
dus de uitgaven met je kaart goed moeten bijhouden, wil je niet onnodig veel
rente betalen.

In de praktijk is dat lastig. Als je bijvoorbeeld op vakantie bent en
afwisselend met je bankpas, creditcard en contant geld betaalt, kun je het
overzicht snel kwijt raken. Het is dan verstandig bij thuiskomst snel te
checken hoeveel van je creditcardtegoed is opgenomen en het tekort snel aan
te vullen.

Een eenvoudiger methode om een hoge renteheffing te voorkomen, is de
tekorten automatisch te laten aflossen via je lopende rekening. Navraag bij
enkele grote banken leert dat dit in vrijwel alle gevallen mogelijk is. Vaak
staat het als optie vermeld op het aanvraagformulier voor de kaart.

Wie er niet expliciet om vraagt, loopt het risico in een betalingsregeling
verzeild te raken. Je lost dan maandelijks slechts een klein percentage af,
veelal met een minimum van enkele tientjes. De hoogte van dit percentage
hangt af van je bestedingslimiet. Bij een lage bestedingsruimte los je
doorgaans 2 tot 5 procent per maand af en bij een hoge limiet zo’n 10
procent.

Je kunt hierdoor ongemerkt jaren aan een aflossing vastzitten, tegen
een veelal dubbelcijferig rentetarief. Als je veel gebruik maakt van je
creditcard, kan het dan hard gaan.

Lukt het je niet de tekorten in één keer aan te vullen, maar wil je er ook
geen vier jaar over doen, dan kun je ook een hoger aflossingspercentage
bedingen of een groter deel vervroegd boetevrij aflossen.

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op z24.nl